WESSEL
zingt Zeeuws
/
/
Mijn eigen weg
drums: Matthijs Sturm
overig: Peter Wessel
​
Pa, het is al weer zo lang geleden
Dat we samen in je auto
door de polder van Zuid-Beveland reden
een duistere weg lag voor ons
daar in de verte
een duistere weg lag voor ons
die we samen zouden gaan
’t was al laat, we hadden pech
stikdonker in de polder
Ik was pas acht, was ‘t m’n straf
Voor wat ik die middag had gedaan?
een duistere weg lag voor ons
daar in de verte
een duistere weg lag voor ons
die we samen zouden gaan
’t was m’n eigen weg
m’n eigen weg
m’n eigen weg
die jij me liet zien
Pa, je stapte uit
En je pakte m’n handen vast
Kom ga maar mee
we gaan naar huis
ik ben toch bij je die op je past?
In de verte zagen we een licht
de weg opdraaien
Als een molen midden op ‘t pad
Ging je met j’n armen zwaaien
En je bracht me veilig tuis
’t was m’n eigen weg
m’n eigen weg
m’n eigen weg
’t was al laat, we hadden pech
stikdonker in de polder
van Beveland
​
​
mijn vader Piet Wessel
Ik denk dat ik een jaar of zes was toen dit gebeurde, ook al zing ik dat ik pas acht was. ( dat was voor de klank :)
Ik mocht vaak met mijn vader mee naar Amsterdam. Hij moest daar dan een auto ophalen. Met de trein reden we heen en met een gloednieuwe Ford reden we dan terug naar Goes. Het waren lange dagen want in die tijd warener nauwelijks snelwegen, alles ging via provinciale wegen.
​
Een keer had ik, terwijl ik in de auto zat te wachten op mijn pa, iets stouts gedaan. Dacht ik. Even later barstte er een hevig onweer los en de lucht was aardedonker. Ik was bang en wist zeker dat het de straf van god was.
​
Op de terugweg kregen we bovendien ook nog eens autopech! Het was al donker en toen wist ik het echt zeker:
​
mijn vader zou er altijd voor me zijn.