Het nummer Doekje was bijna helemaal klaar maar er ontbrak alleen nog een soloinstrument in een bepaald gedeelte. Toen ik dit jaar Luc Oggel met Koningsdag op de TV toren hoorde spelen wist ik het. Hij moest het doen. Zijn weergaloze solo geeft een mooi contrast met de relatieve rust in het liedje en geeft volgens mij ook goed weer hoe een geest die in de war is allerlei woorden en beelden door zich heen voelt flitsen. Luc is King. Fraai detail is dat ie hier op een Wel gitaar speelt, de gitaarbouwer waar Goes trots op mag zijn.
Het liedje vertelt over mijn moeder die de laatste jaren van haar leven aan het dementeren raakte. Gelukkig is het nooit zover gekomen dat ze helemaal 100% van het padje afraakte omdat ze voor die tijd op de gezegende leeftijd van 86 jaar overleed. Als we bij mijn zus gegeten hadden dan hielp ze altijd met de afwas. dan riep ze steevast: 'Wae is noe dat doekje noe?' Ze zocht dan naar het vaatdoekje waar ze het aanrecht mee droog wilde vegen. Het hing eigenlijk altijd gewoon op de plek waar het altijd hing. Aan een haakje aan het aanrecht. Nog steeds roep ik regelmatig hardop in de keuken: 'Wae is noe dat doekje noe!'
Comments