Al een hele tijd loop ik te roepen dat ik 'binnenkort' mijn tweede cd ga uitbrengen. Ik heb nieuws: dat ga ik niet meer doen.
Want wie heeft er nu nog interesse in een heel album? We leven immers weer in een tijd van singles. Ooit begon het daar ook mee, met singles. Op de radio en in de jukebox! Pas in de zestiger jaren werd de LP populair. Je kocht voor zo'n twintig gulden (!) een LP en daar was je dan thuis op je zolderkamertje weken lang mee zoet. Tot je hem uit je hoofd kende.
Dan ging je op zoek naar de volgende. Tussendoor kocht je af en toe een single.
Maar tegenwoordig streamen we erop los, de ene single na de andere. Geen geduld meer om een heel album af te luisteren. En in feite is dat de situatie zoals die in de vijftiger jaren was: singles!
Dus in plaats van al mijn nieuwe nummers op een album te zetten ga ik ze stuk voor stuk releasen: elke twee weken eentje. En weet je, mijn laatste song is altijd de beste die ik ooit gemaakt heb. Dus het wordt steeds beter
Het nummer Doekje was bijna helemaal klaar maar er ontbrak alleen nog een soloinstrument in een bepaald gedeelte. Toen ik dit jaar Luc Oggel met Koningsdag op de TV toren hoorde spelen wist ik het. Hij moest het doen. Zijn weergaloze solo geeft een mooi contrast met de relatieve rust in het liedje en geeft volgens mij ook goed weer hoe een geest die in de war is allerlei woorden en beelden door zich heen voelt flitsen. Luc is King. Fraai detail is dat ie hier op een Wel gitaar speelt, de gitaarbouwer waar Goes trots op mag zijn.
Het liedje vertelt over mijn moeder die de laatste jaren van haar leven aan het dementeren raakte. Gelukkig is het nooit zover gekomen dat ze helemaal 100% van het padje afraakte omdat ze voor die tijd op de gezegende leeftijd van 86 jaar overleed. Als we bij mijn zus gegeten hadden dan hielp ze altijd met de afwas. dan riep ze steevast: 'Wae is noe dat doekje noe?' Ze zocht dan naar het vaatdoekje waar ze het aanrecht mee droog wilde vegen. Het hing eigenlijk altijd gewoon op de plek waar het altijd hing. Aan een haakje aan het aanrecht. Nog steeds roep ik regelmatig hardop in de keuken: 'Wae is noe dat doekje noe!'
Het verhaal van mijn vriend en fotograaf Hans Colijn over dat hij zijn demente
moeder waarschijnlijk voor de laatste keer bezocht heeft, trof mij heel erg. Het vormde de aanleiding voor een lied dat ik hierover schreef. Misschien kan het troost bieden aan al die anderen die in soortgelijke situaties verkeren. Het liedje werd op sobfm gedraaid en in dat interview met hen beloofde ik een gratis download te maken. Dus als je het op je telefoon of harddisk wil hebben kan je het